Rachuba 13 księżyców
● Na czym polegała deformacja kalendarza?


Rachuba 13 księżyców ma bardzo starą tradycję. Była używana jako prehistoryczna miara synchroniczności w dawnych Chinach i Polinezji. Majowie znali ją pod nazwą Tun Uc, co dosłownie znaczy „rachuba księżycowa”. Używały jej także ludy celtycko-germańskie, a w Islandii obowiązywała do XIX wieku. Obowiązujący obecnie nielogiczny kalendarz gregoriański został wprowadzony przez papieża Grzegorza XIII w 1582 roku. Około 1750 r. został on przyjęty przez społeczność Europy i Stanów Zjednoczonych i okazał się perfekcyjnym szablonem dla maksymy „czas to pieniądz”, wypierającej z życia wartości duchowe. Kalendarz gregoriański przedstawia podział przestrzeni, ale nie czasu, który opiera się na 13, liczbie ruchu i przemian. Pokazuje jedynie, kiedy wypadają urodziny naszych bliskich i przyjaciół, do kiedy trzeba zapłacić świadczenia, kiedy otrzymamy pensję lub emeryturę i nic więcej. Są to w gruncie rzeczy osobiste informacje wewnątrz jednego powszechnie wykorzystywanego wzorca.

W latach 30. XX w. Liga Narodów podjęła pierwsze próby reformy 12-miesięcznego kalendarza. Jednak w 1956 r. ONZ ostatecznie zniweczyła jej wysiłki, odsuwając kwestie reformy kalendarza na nieokreśloną przyszłość. Od tego czasu żaden z przedstawicieli nauki nie podważył nielogiczności kalendarza gregoriańskiego. Dziś jest on mocnym fundamentem globalizacji, na którym Watykan, państwa G-7, instytucje bankowe i struktury podatkowe na całym świecie załatwiają swoje interesy. Reszta służy temu, by zamącić ludziom w głowach.

Warto dodać, że podział na 12 miesięcy, oparty na roku solarnym, wywodzi się z Babilonii. Liczba 12 była symbolem męskiej hegemonii skupionej wokół kultu Słońca; eliminowała kobiety powiązane z liczbą 13 i cyklami Księżyca. Z Babilonu podział dwunastkowy przeniknął do Egiptu, Grecji, Indii, Chin, a potem cesarstwa rzymskiego. Królowi Tarkwiniuszowi Staremu przypisuje się zasługi rozwinięcia kalendarza, z którego powstał później kalendarz gregoriański.

Aby wymazać pamięć o harmonizującej sile 13, w średniowieczu Kościół zaczął ją wiązać z czarami i diabłem. Gdy Europejczycy dotarli do Nowego Świata, musieli stawić czoła duchowym tradycjom i matematycznej wiedzy rdzennych ludów wokół liczby 13. Ludy te nie miały żadnej możliwości nawiązania dialogu z kapłaństwem chrześcijańskim i jego fanatycznymi żołnierzami; były bestialskie mordowane, a ich święte księgi palone. Największe ludobójstwo w historii ludzkości dokonało się na terenach dzisiejszej Mezoameryki, pochłonęło blisko 30 milionów istnień ludzkich…

Ale wiedza o 13 księżycach przebudziła się na nowo. Przełom wyznaczyła Harmoniczna Konwergencja z 16/17 sierpnia 1987 r., kiedy tysiące ludzi z całego świata zebrały się o świcie w świętych miejscach, by powitać narodziny Słońca Nowej Epoki i powrót 13 księżyców. Stąd wyszedł impuls dla Światowego Ruchu Pokoju na rzecz Zmiany Kalendarza. Pierwsze szlaki wiodły przez Meksyk, Chile, Brazylię, RPA, Egipt, Rosję, Indie, Hong Kong, Japonię i Hawaje…




7.05.2023